In de woelige wateren van economisch herstel neemt President Chan Santokhi een zelfverzekerde houding aan, pratend over de uitdagingen en de vermeende vooruitgang die Suriname heeft geboekt onder zijn leiding. De president lijkt zich echter niet volledig rekenschap te geven van de implicaties van zijn buitenlandse verplichtingen, zoals zijn voorzitterschap bij de Caricom, voor de binnenlandse situatie die smeekte om onverdeelde aandacht. President Santokhi stapt zo over meerdere essentiele zaken heen alsof hij morgen de verkiezing wenst te winnen met halve waarheden geplukt uit een imaginaire realiteit.

Dit artikel is een reactie op een interview die collega krant Starnieuws heeft uitgewerkt: https://m.starnieuws.com/index.php/welcome/index/nieuwsitem/79227

De president spreekt over macro-economische stabiliteit, citaat na citaat over internationale leningen en fondsen voor diverse ontwikkelingsprojecten. Hij praat over verantwoordelijkheid nemen, over het dragen van de ‘tackle’. Maar wat als dat speelveld waarop hij zo stoïcijns staat ondertussen de Surinaamse realiteit overschaduwt? Wat als de internationale toezeggingen die hij ontvangt en rapporteert, niet synchroon lopen met de directe behoeften van de mensen die hij geacht wordt te dienen? En precies hier wringt de schoen. De President geeft duidelijk blijk dat hij geen kaas gegeten heeft van economische realiteit waar programma’s van IMF diepe wonden kerven in de huid van de gewone Surinamer, nog generaties land.

Het is geen geheim dat politiek leiderschap verder reikt dan het sturen van beleid; het gaat om prioriteiten stellen. Wanneer een crisis toeslaat, verwacht men van een leider dat hij zich toelegt op de noden van zijn volk en niet plotseling voorzitter van bedelaarsclub Caricom gaat spelen. Toch lijkt President Santokhi een duurzame koers te hebben gemist – en daar wringt ook de schoen. Terwijl hij naar het internationale podium keek, bleven de problemen van het Surinaamse volk groeien als een verwaarloosde plantage, ontdaan van de noodzakelijke voeding en zorg.

De impact van deze verwaarlozing is niet hypothetisch; het is meetbaar, voelbaar in de huizen die te duur zijn voor velen, in de magen die maar half gevuld worden ondanks de foodbaskets, en in de harten die breken onder economische druk. Surinamers zijn omgekomen, letterlijk en figuurlijk, verzwolgen door een economische malaise waarvoor een snelle en gerichte actie nodig was – een actie die onverdeelde focus vereiste.

Het is dan ook tragisch ironisch dat de adviseurs van de president, zoals beschuldigd wordt, mogelijk een spel van misleiding en eigenbelang hebben gespeeld. De naam van Minister Ramdien van Bibis wordt in dit verband gefluisterd als een centrale figuur binnen deze kwalijke raadgeving alsook onkundigen uit de illustere “Lelydorp Voetbal Club, LVC”. Als dit waar is, en als de president werkelijk dit potentiële bedrog in zijn omgeving heeft toegestaan, dan stelt dat de kwestie van vertrouwen en adequaat leiderschap scherp aan de orde.

President Santokhi’s eigen toelichting dat men moet snoeien om te groeien, weerspiegelt een onmiskenbare waarheid binnen de tuinbouw. Wat hij niet lijkt te erkennen, is dat snoeien met precisie moet gebeuren. Te veel snoeien kan net zo dodelijk zijn als verwaarlozing.

Terwijl de internationale toeschouwers wellicht met lof spreken over de vooruitgang van Suriname, is het de beleving van de Surinaamse burger die een waarachtige beoordeling van zijn leiderschap zou moeten zijn. Hier lijkt de president de bal te missen. Economische hervormingen zijn noodzakelijk, maar niet ten koste van het alledaagse welzijn van burgers.

Daarom verdient de vraag of President Santokhi een tweede termijn verdient een genuanceerd en diepgravend antwoord. Suriname heeft een leider nodig die even bekwaam is in het transformeren van de economie als in het bewaken van de verhalen van haar burgers, iemand die niet alleen bouwt aan de financiële fundamenten van het land, maar ook aan de levensstandaard en het geluk van zijn volk. Als President Santokhi deze evenwichtsoefening niet kan voltooien, dan is het misschien tijd voor Suriname om te zoeken naar een nieuwe tuinman die de plantage met de juiste zorg kan cultiveren.

Hoe kun je President zijn van een land in crisis, vervolgens van de een op de andere dag de crisis verwaarlozen voor een waardeloze positie als voorzitter van de Caricom bedelaarsclub en achteraf vertellen in een interview dat je na twee jaar erachter komt dat een onder directeur bij Ministerie voor sociale zaken niet sprak, twee jaar niet sprak, met zijn minister, en daarom het sociaal vangnet niet is uitgevoerd?

Het volk van Suriname is dan ziende blind, doofstom, knettergek en nog eens debiel om dit laatste te geloven en begrip op te brengen voor ene President die twee jaar duidelijk niet in control is geweest.

Sanotkhi je verraad zo je eigen incompetenties. Nog 5?