Komt vooral door de domme houding van deze regering.

Als men de comments op social media sites ziet dan is een patroon te herkennen waarbij voor hindoestanen het te verduren hebben. En dit komt grotendeels door de economische politiek die deze regering heeft gevoerd. Door de crises zijn alle groepen geraakt maar sommige groepen toch iets zwaarder en daar heeft deze regering niet sensitief genoeg op geanticipeerd en vooral niet adequaat gereageerd met snel verlichtende acties. De groep hindoestanen, maar ook Javanen en Marrons, die vooral in de informele sector werken in de bouw goudsector, niet in dienst van de overheid, hebben zich sneller kunnen aanpassen met hun inkomen die met de inflatie van 70-80% meegroeide. Dit heeft de saamhorigheid in de samenleving, nu blijkt uit social media reacties, verdeeld, verzwakt en moreel en ethisch verloederd.

Recent heeft Lim FM een stokje ervoor gestoken en gaat beter opletten wat wel en niet kan als comments die bij interviews worden geplaatst. Andere media moeten dit ook doen.

Racisme is een wereldwijd probleem dat in veel landen voorkomt, maar het is vooral zichtbaar in ontwikkelingslanden als gevolg van koloniale politiek. Het kolonialisme heeft diepe wonden achtergelaten in deze landen en heeft bijgedragen aan een hierarchie waarbij een bepaalde groep mensen wordt gediscrimineerd op basis van hun huidskleur of etniciteit. Deze vorm van racisme heeft ernstige gevolgen voor de ontwikkeling van het land en de sociale cohesie. Het is tijd dat Suriname afstapt van het idee dat Suriname door het koloniale verleden niet kan bundelen. De huidige en ook komende regering moeten assimilerend beleid ontwikkelen en actief uitvoeren.

De grootste fout die Santokhi heeft gemaakt is; ophouden de Bromtji Djarie politiek te benadrukken en uit te voeren. Door wellicht zijn eigen verbitterdheid en tekort aan diepe en brede inzichten en adviezen van racistische adviseurs, heeft hij het belangrijkste item van zijn regeertermijn laten zitten.

Eén van de belangrijkste gevolgen van racisme in ontwikkelingslanden is de verstoring van de sociale cohesie. Door de discriminatie en uitsluiting van bepaalde groepen in de samenleving, ontstaan er spanningen en conflicten die de stabiliteit van het land in gevaar brengen. Deze verdeeldheid zorgt ervoor dat mensen niet samenwerken en elkaar niet vertrouwen, wat de ontwikkeling van het land in de weg staat.

Daarnaast zorgt racisme voor economische achterstand. Door de beperkte toegang tot onderwijs, werk en andere kansen, worden bepaalde groepen in de samenleving benadeeld en kunnen zij niet hun volledige potentieel benutten. Dit leidt tot een lagere economische groei en armoede onder deze groepen, wat de ontwikkeling van het land als geheel belemmert. Op het vlak van onderwijs wordt er nog te weinig geinvesteerd, ook door Minister Orie, op het vlak van racisme bestrijding via onderwijsitems die dan positief kunnen doorwerken in de samenleving.

Het is daarom van groot belang dat regeringen in ontwikkelingslanden actief optreden tegen racisme en discriminatie. Dit kan onder andere door het invoeren van wetgeving die gelijke rechten en kansen waarborgt voor alle burgers, ongeacht hun afkomst of huidskleur. Ook is het belangrijk om te investeren in onderwijs en bewustwordingscampagnes die racisme en vooroordelen bestrijden. En precies dit door Santokhi als leider van de regering niet gedaan, een vorm van ziekelijke arrogantie. “Het laat ze maar voelen” politiek ipv “ik voel met u mee”.

Daarnaast is het essentieel dat ontwikkelingslanden werken aan verzoening en versterking van de sociale cohesie. Door het creëren van een inclusieve samenleving waarin alle groepen gelijkwaardig zijn en samenwerken aan gemeenschappelijke doelen, kan de ontwikkeling van het land worden bevorderd. Ook op dit punt krijgt Santokhi een dikke 1. Zogenaamd de wereldleider spelen en kan niet eens een eenvoudige buurt in Suriname beheren.

Alleen door racisme en discriminatie actief te bestrijden, kunnen ontwikkelingslanden werken aan een rechtvaardige en duurzame ontwikkeling waarin alle burgers gelijke kansen en rechten hebben. Het is een uitdaging, maar een die essentieel is voor de toekomstige groei en stabiliteit van deze landen.

Het grootste gevaar voor Suriname is niet lenen of inflatie maar denken in termen van koelie en blakamangs.

Waarom doen we dit nog?